Grutto

Veel Hollandser dan de Grutto kan het eigenlijk niet. 85% van de totale wereldpopulatie broedt in Nederland en ons polderlandschap leent zich dan ook bij uitstek voor broedende Grutto's. Door de intesivisering van de landbouw staat de soort echter enorm onder druk. Van 120.000 paartjes in de jaren '60 is het aantal paartjes nu afgenomen naar slechts 30.000. Niet voor niets is de soort inmiddels verkozen tot onze 'Nationale Vogel' en we moeten er alles aan doen om deze prachtige vogel te beschermen en het tij te keren.

Grutto's  © Corne Koopmans

De ' Koning van de weide' overwintert in Zuid-Europa en West-Afrika en keert eind februari en begin maart terug in Nederland. Eerst zijn ze dan nog te vinden in grote groepen op pleisterplaatsen rondom ondiep water en nat grasland. Daar komen ze op krachten na een lange trektocht om vervolgens eind maart en begin april richting de broedlocaties te vliegen. In augustus verlaten de meeste Grutto's Nederland weer. Vogels van mislukte broedsels vliegen vaak al veel eerder terug naar de overwinteringsgebieden.

Grutto's zijn grote, slanke steltlopers met lange poten en een lange vrijwel rechte snavel. In vlucht hebben ze een brede witte vleugelstreep over de gehele vleugel een vierkante witte stuit met een zwarte band op het einde van de staart. De poten steken in vlucht voorbij de staart. De snavel is in de zomer geeloranje met een zwarte punt. Mannen zijn opvallender steenrood van kleur dan de vrouwen terwijl de buik witachtig is en de flanken gebandeerd. Rosse Grutto's, een soort waarmee ze te verwarren zijn, hebben geen witte vleugelstreep en zwarte band op het einde van de staart. Het wit op de stuit is sigaarvormig en bovendien hebben Rosse Grutto's veel kortere poten en een duidelijk opgewipte staart.